از نظر آیرودینامیکی، هواپیماهای بدون سرنشین چند روتوری که برای مسابقه استفاده می‌شوند، پیچیده نیستند:  بلیط هواپیما تهران مشهد   یک پهپاد مسابقه‌ای اساساً یک آجر (باتری و تجهیزات الکترونیکی پرواز) با چهار روتور متصل است. یک بلوک مستطیلی دارای ضریب درگ تقریباً 1 است، در حالی که یک بدنه با دقت ساده با نسبت های مشابه دارای ضریب درگ حدود 0.05 است. کاهش نیروی درگ به این معنی است که یک پهپاد برای پرواز با سرعت بالا به نیروی کمتری نیاز دارد. این به نوبه خود امکان حمل باتری کوچکتر را فراهم می کند که به معنای وزن سبک تر و قدرت مانور بیشتر است.
آجری با روتور که برای بهبود آیرودینامیکی آماده است. تصویر هواپیمای بدون سرنشین از طریق shutterstock.com

این موردی است که در آن فناوری‌های آیرودینامیک هواپیما و هلیکوپتر به وسایل نقلیه کوچک‌تر راه پیدا می‌کنند. سازندگان پهپادهای تجاری کار بر روی بهینه سازی آیرودینامیکی را با استفاده از تکنیک هایی مانند آزمایش تونل باد و دینامیک سیالات محاسباتی که در اصل برای تجزیه و تحلیل و طراحی هواپیماها و هلیکوپترها در مقیاس کامل توسعه یافته بودند، آغاز کرده اند.

این ممکن است بتواند زمان پرواز طولانی تری را فعال کند. اگر چنین باشد، به اپراتورهای هواپیماهای بدون سرنشین زمان بیشتری برای گرفتن عکس ها و ویدیوهای پولساز در پرواز می دهد. همچنین می تواند توانایی پهپادها را برای کمک به ماموریت هایی مانند جستجوی کوهنوردان گمشده افزایش دهد. اگر مسابقه هواپیماهای بدون سرنشین به یک ورزش میلیارد دلاری در سال تبدیل شود - مانند مسابقات اتومبیل رانی - تیم ها آزمایشگاه های تحقیقاتی با بودجه خوبی را برای به دست آوردن آخرین ذره عملکرد مستقر خواهند کرد. این انگیزه اضافی - و هزینه - می تواند در پیشرفت های مسابقه ای ریخته شود که فناوری هواپیماهای بدون سرنشین را به دورتر و سریعتر از آنچه در غیر این صورت ممکن است پیش ببرد.