باور کنید یا نه، خیلی کمی در مورد کلایمر تغییر کرده است. ما فقط یک اختراع شگفت‌انگیز را بازسازی می‌کنیم که آزمایش زمان را پس داده است.
تکنولوژی دنیا را تغییر می دهد. به احتمال زیاد، شما در حال خواندن این مطلب در دستگاه تلفن همراهی هستید که حتی یک دهه پیش وجود نداشت. در مقابل، اولین کلایمر در سال 1853 در نیویورک راه اندازی شد.
چیزی که اصلا تغییر نکرده است نیاز به کلایمر است. آنها از طریق پله‌ها، افراد و اشیا را به بخش‌هایی از ساختمان‌ها می‌رسانند که در غیر این صورت غیرعملی هستند. چه چیزی تغییر کرده است؟ ادامه مطلب اما اول …
اسطوره های مدرن و حقایق کمتر شناخته شده
• مردم آن را "فوبیا کلایمر" می نامند، اما رسما چنین چیزی وجود ندارد. بیشتر مردم از سوار شدن در کلایمر بدشان می‌آید، زیرا دارای کلاستروفوبیا (ترس از فضاهای بسته) یا آگورافوبیا (ترس از گرفتار شدن در موقعیت‌هایی هستند که امکان فرار وجود ندارد).
• اغلب، مردم می گویند که در کلایمر عصبی می شوند زیرا می ترسند چیزی باعث شل شدن آن و سقوط آن به زمین شود. تنها یک مورد شناخته شده از این اتفاق افتاده است - و آن در سال 1945 بود که یک بمب افکن B25 به ساختمان امپایر استیت سقوط کرد. یک کابین کلایمر از طبقه 75 با قطع کابل های آن توسط هواپیما به شدت سقوط کرد . یک زن در کلایمر از این حادثه جان سالم به در برد زیرا کابین کلایمر روی 1000 فوت کابلی که سقوط کرده بود فرود آمد و خودش را پیچید و به عنوان فنر فرود عمل کرد.
• آمار ثابت می کند که کلایمرها در واقع از ماشین ها و حتی پله برقی ایمن تر هستند.
ایمنی هدف پیشرفت در فناوری کلایمر بوده است. از همان ابتدا، این چیزی است که استفاده از این وسایل حمل و نقل را تعیین کرده است. اولین نوآوری ترمز ایمنی کلایمر بود. این دستگاه ثبت شده به دور از «مدرن» در سال 1861 مورد استفاده قرار گرفت.
1. درب های اتوماتیک
خوب، درب اتوماتیک از دهه 1940، زمانی که جوزف جیووانی سپر حساس درب را ثبت کرد، وجود داشته است. در صورت برخورد با مانع، به طور خودکار بسته شدن بیشتر درهای کلایمر را متوقف می کند.
اگرچه این مفهوم از آن زمان تاکنون شاهد نوآوری های بیشتری بوده است. کلایمرهای امروزی از حسگرهای مادون قرمز یا اولتراسوند در درب ها استفاده می کنند. درهای کلایمر مجهز به این فناوری مودبانه با شما برخورد نمی کنند. آنها از قبل متوقف می شوند.
2. کنترل ریزپردازنده
کلایمرها قبلاً به صورت دستی توسط اپراتورهای اختصاصی اداره می شدند. آنها فقط دکمه ها را فشار نمی دادند تا درها را باز و بسته کنند و از طبقه ای به طبقه دیگر حرکت کنند. در اوایل، این اپراتورهای انسانی از اهرمی نیز استفاده می کردند که سرعت فرود را کنترل می کرد. فرود نرم به دلیل مهارت آنها بود.
در اواخر دهه 1970، ریزپردازنده ها به عملیات کلایمر اضافه شدند. این فرآیند را خودکار کرد. این مینی کامپیوترها تصمیم گیری در مورد زمان و مکان توقف کلایمر را به عهده گرفتند. راندمان کلایمر را بسیار افزایش داد زیرا به طور خودکار سرعت را کنترل می کرد. همچنین به این معنی بود که اگر یک اپراتور کلایمر بودید زمان بازنشستگی فرا رسیده بود.
3. لابی های آسمان
شما حتی ممکن است ندانید این چیست - و این عمدتا به این دلیل است که نوآوری واقعاً بخشی از عملکرد خود کلایمر نیست. لابی های آسمان در آسمان خراش های مدرن ضروری هستند. آنها را به عنوان مناطق صحنه سازی در نظر بگیرید.
وارد کلایمری در طبقه همکف می شوید. با سرعت بالا به سطح معینی از ساختمان بدون توقف صعود می کند. وقتی درها باز می شوند، به لابی آسمان رسیده اید. از آنجا، کلایمرها را تغییر می‌دهید تا بقیه مسیر را به طبقه تعیین‌شده خود صعود کنید - و این کلایمرها توانایی توقف در هر طبقه در طول مسیر را دارند.
این نوآوری به عنوان راهی برای جابجایی تعداد زیادی از افراد با تعداد محدودی کلایمر معرفی شد. موقعیت لابی آسمان توسط مدل‌های جریان مسافر مشخص می‌شود و تجزیه و تحلیل پشت آن روشی بسیار کارآمد برای کلایمرها برای سرویس‌دهی ساختمان‌های بزرگ و بلند ایجاد کرده است.
نکته پایانی این است که تکنولوژی کلایمرهای مدرن را راحت‌تر کرده و می‌توانند افراد بیشتری را در خود جای دهند - اما آنها همیشه از ابتدا بسیار ایمن بودند. صعودهای کوتاه ممکن است اکنون به جای کابل توسط کلایمرهای شفت هیدرولیک هدایت شوند، اما حتی این فناوری قبلاً توسط اولین کلایمرها استفاده می شد قبل از اینکه برق به اندازه کافی قابل اعتماد شود تا موتورهای الکتریکی را معرفی کند که اکنون سیلندرهای سیم پیچ کلایمر را به حرکت در می آورند.
کلایمرها مسئول شکل دادن به شهرهای مدرن ما هستند. بدون آنها هیچ آسمان خراشی وجود نخواهد داشت. با این حال، در بیشتر موارد، آنها هنوز با استفاده از اصولی کار می کنند که اولین کلایمرها را بیش از 160 سال پیش ممکن ساخت.
